پیروزی و موفقیت تنها با عشق، غیرت، شجاعت، همدلی و تلاش قرین و همنشین باشد و دگر هیچ.

بنام خدا
نخست پیروزی تیم ملی را به همه‌ی بازیکنان، کادر فنی، پیشکسوتان، دلسوزان، ورزشکاران، دوستداران بسکتبال، و همه‌ی هموطنان گرانقدرم عرض شادباش دارم.

اما عزیزان و نازنینان؛
دیر زمانی نیست که با نظر و رای وخواست آن یگانه بی‌همتا ماموریت یافتم تا به افتخار خدمت در این فدراسيون نایل شوم.
از همان لحظات نخست، با خدای خویش عهد بستم تا تمام سعی و تلاشم را در جهت اعتلا و پیشرفت روزافزون این ورزش افتخارآفرین در میادین قهرمانى در قاره کهن، و عرصه‌های بین‌المللی بکار بندم.
پس از ورود به فدراسیون و گذشت چند صباحی، چنان دل‌بسته و دلداده خدمت به عاشقان واقعی بسکتبال شدم که خویش را پاره‌ای از پیکره این مجموعه یافتم. در اندک زمانی آن‌چنان پیوند انس و الفت ایجاد شد که چه در مقاطع بعدی در خدمت این شیفتگان ورزش باشم یا نباشم هرگز گسستنی نخواهد بود و همیشه در نهان‌خانه‌ی دل، معانی ژرف واژگان عشق و دلاوری و غیرتِ عاشقان،و دلاوران و غیرتمندان عرصه بسکتبال، نقش بسته و جاودانه خواهد ماند.

آری اینک که کاروان تیم ملی در منزلگه پیروزی سبک بال آرام گرفت، و خستگی از جان و تن‌ها بدر آمد، زمانش فرا رسید تا ضمن تشکر، از تک‌تک عزیزان رخصت گیرم تا ناقوس بدرود بصدا درآورم، و آرزو کنم کاروانان تیم ملی به راه افتخارآمیز خویش، سربلندانه و پیروزمندانه ادامه دهند و دعایم را بدرقه راهشان نمایم.
بجاست در اینجا از همه‌ی گرانمایگانی که در این دوره‌ی کوتاه در خدمت شان بودم تقاضای بخشش و حلالیت داشته باشم.
آری، این آن غزلی است که علیرغم دلدادگی و دلبستگی فراوان، سروده شد تا کاروان را قافله‌سالار دگری آید و سر منزل مقصود حاصل.

مهیار عسگریان

• 10:10
• 1401/12/03
• 2358
• چاپ خبر